Tourrit 26 april 2008 in de buurt van Luik Bastenaken Luik.

Mijn eerste rit op de weg met de bikers sedert onze uitstap naar Frankrijk vorig jaar.

Om nog thuis te kunnen genieten van een late vrije zaterdagnamiddag vertrokken we om 7 uur
plaatselijke tijd (ofte 5 uur Zulu-tijd en 9 uur Moskoutijd). Zo zie je maar hoe relatief een vroeg of
laat vertrekuur is.

Een enorm nadeel bij zo een tocht in een heuvelachtig gebied is dat elke heuvel wordt gevolgd door
een afdaling, maar ja een mens kan niet alles willen en geen hoogten zonder laagten dus nemen we
deze afdalingen er maar bij.

Koud door de schijnbare wind.
Uitputtend voor de handen die gedurende het ganse jaar te weinig worden getraind om de remmen
voortdurend aan te halen.

Vlak naast de weg geplaatste soms snel naderende metalen hekkens, verkeersbordtimmerende
gemeentewerkers veel te ver in het midden van de weg lopend, 13 gevaarlijke binnenbochten en
evenzoveel buitenbochten maakten van de eerste afdaling al een grote uitdaging.

Bij de afdaling voor het bereiken van de voet van de Stockeu waren het de brede asfaltscheuren, de
niveauverschillen en de losliggende stenen die een zware beproeving vormden voor ons materiaal ,
niet alleen wij hebben maar ook het laatste heeft het overleefd.

We gingen de uitdaging aan om in het volgende dal te geraken. Stresserend voor het ganse gestel
door de niet aflatende krampachtige prikkeling van elke spiervezel om de bijwijlen hoge snelheden
niet fataal te laten wezen.

Oh ja, daartussen konden we nog genieten van de beklimming van enkele ardense bergen, le col du
Rosier, le Stockeu, côte de Wanne, côte de Haute-Lévée , Sprimont zijn diegenen die ik me kan
herinneren. Ik vergeet er nog een paar maar het is dan ook mijn eerste verkenning van het
parcours daar ik kijken naar de koers minder leuk vind dan zelf te koersen. De finale werd gereden
op de côte de la Redoute. Maar zoals jullie kunnen merken het waren niet deze opwaartse
verplaatsingen die voor ons een probleem waren.
Vandaag konden we eens lekker onze spieren trainen zonder power-plate, onze uithouding
opbouwen of onderhouden zonder de muffe geur van de in het zweet badende mannen- en
vrouwenlichamen en zonder de vaak veel de luid klinkende muziek in de spinruimten.

De Johan zijn afgetraind lichaam met verlies van 5 kg overtollig gewicht in vergelijking met vorig jaar
, de rustige standvastige tred van de Guy , de verrassende E10, soms wel geholpen door al dan niet
toegelaten stimulerende middelen (alleen heeft hij zich voor de laatste helling vergist in de
werkingsduur van zijn pepmiddel met de nodige problemen voor een vlotte allerlaatste beklimming,
(werkingsduur en concentratie van het product zijn van belang E10! ) en de souplesse van Marc
lieten ons toe om de ardense cols vlot te overwinnen.
Het is sedert 1999 met Vandenbroucke geleden dat de eerste plaats voor een Belg was weggelegd
. Gisteren was het weer zover. De koers werd gedomineerd door de Powerlinkbikers die dan ook
het volledige podium inpalmden. Johan mocht zich terecht op de top van la redoute de bergkoning
noemen, maar sterke concurrenten moesten door andere verplichtingen verstek laten. Het belooft
in juni zeker een spannende finale te worden.

Volgens de vooropgestelde planning zouden we 82 km fietsen, één van E10 zijn polsmeters ( hij had
er namelijk drie , waarbij ik de indruk had dat één van zijn meetinstrumenten ons signaal
detekteerde waarschijnlijk om in te kunnen schatten hoe diep wij moesten gaan toen we ons als
kamikazen naar beneden stortten ) gaf aan dat we 89 km hadden gefietst, Johans bikecomputer
toonde 92 km met een gemiddelde van 23 km/uur dacht ik en mijn Polar gaf 111 km aan met een
snelheid van 25 km/uur. Zou de afgelegde afstand dan toch afhankelijk zijn van de trapfrekwentie?

Prachtige tour uitgestippeld door de voorzitter.
Samen met Johan, Etienne en Guy heb ik kunnen genieten van mijn eertste toertocht waarbij we na
een uurtje werden getrakteerd op een aanhoudende brandende zon en zomerse temperaturen , dit
was vakantie. En ik was zeer verheugd dat ik er terug bij kon zijn.
Onze fantastische tocht konden we afsluiten met een smakende Leffe, Hoegaarden, pint op een
zonovergoten terras in de onmiddellijke nabijheid van een jonge Braziliaanse schone.
Meer moet dat niet zijn.

P.S. In mijn vorig mailtje schreef ik dat ik van mijn spinfiets was gevallen en ik heb gemerkt dat
sommigen dat wat te letterlijk hebben opgevat.

Marc