Mijn verhaal: Ronde van Vlaanderen 2008

Mijn verhaal begint 1 week voor de start van de ronde. Ik wist heel goed dat ik fysiek sterk en uitgerust moest zijn om de ronde 275 km tot een goed einde te brengen. Het doel was uitrijden.
Tijdens één van mijn bezoekjes aan de fietsenwinkel was mijn oog gevallen op nieuwe fietsschoenen. Er was dan ook een promotie waarbij je de klikpedalen aan 1 euro kon kopen bij een paar schoenen van shimano. Ik heb dan ook niet getwijfeld. Tijdens mijn verlof in Nederland heb ik de nieuwe schoenen dan ook eens goed getest. Na mijn laatste training had ik een goed gevoel, nieuwe schoenen, nieuwe binnen - en buitenbanden alles zat goed. Maar toch een lichte twijfeling met de klikpedalen, ik vond dat ze nogal vast stonden, dus ben ik beginnen sleutelen. Fiets op, fiets af, bijstellen, fiets op, fiets …. te snel af, evenwicht verloren en zonder steunen op de grond gevallen, eerst met de schouder die dan de arm in mijn ribbenkast boorde. Ik kon amper lucht pakken, zag mijn kinderen binnen spelen maar kon niet roepen, pijn veel pijn. Ik zag de ronde smelten voor de zon, van euforie naar drama, lang had ik er naar toe geleefd en dan dit ik heb alles bijeen gevloekt. Die volgende nachten amper geslapen van de pijn.
Tijdens de test vrijdag op de kasseien te Kontich, zou ik beslissen of ik de ronde zou rijden.
12 km heb ik gereden en had bijna geen pijn meer. De drang om de ronde te rijden was groot.
Dus besloot ik het te proberen.
Wekker gezet om 3.30u. Opgestaan, snelle hap en vertrokken rond 4u richting Ninove.
Onderweg begon het al te regenen, tof echt flandiens weer pepte ik me op.
Aan de centrumlaan stonden de bussen al te wachten om een aantal zotte fietsers richting Brugge te vervoeren. De adrenaline begon te vloeien. 5.30 u richting Brugge rond 7u aan de start. Honderden stonden al in de rij te wachten om hun kaartje te laten knippen. Na 45 min ben ik aan de lange rit begonnen. De weergoden waren op dat moment gunstig gezind en ik kon direct inpikken in een fanatiek groepje die het tempo onmiddellijk de hoogte injoegen. Niets voor mij dacht ik, snel lossen en hartslag onder de 150 houden. Laat ze maar doen. De ene na de andere vloog voorbij. Na 20 km begonnen de eerste al te lossen en zagen in dat hun onnodige inspanningen wel eens later hun de das konden omdoen. Na een tijdje kwam ik in een groot peloton terecht. Fotografen flitsten voorbij op moto’s, camera’s langs de weg, precies koers. Ik vroeg aan een andere flandrien of we misschien in de vipbus zaten. Ja ginder rijden Johan Musseeuw en Peter van Petegem. De bus (peloton) flaneerde door de straten van enekele vlaamse dorpen tot op een bepaald ogenblik de beroemde Musseuw naast mij kwam fietsen, even een twijfel, maar ik begon een gesprek over zijn nieuwe fietsen. Dit was echt tof, weer een ervaring rijker. Na 60 km de eerste stop. Na deze stop trok de hemel zijn sluizen open, koud, regen en tegenwind dit was minder fun. Beuken tegen de wind, kasseien het begon mijn fysiek te slopen. De eerste hellingen verliepen goed, ik keek uit naar de molenberg. Het was terug droog maar koud. De vingers deden pijn. Elke helling was zwaar maar kon erop zonder mij te forceren. Na de derde stop heb ik wat lucht uit de banden gelaten +- 4 bar, dit is zalig op de kasseien en je vliegt iedereen voorbij.
Kwaremont, paterberg en dan de verschrikkelijke koppenberg die er nat bijlag. Het was echt een verschrikking. Vol goede moed ga ik erop, blijven trappen de fietsen vlogen in de ronde, renners vielen en schoven naar beneden. Ik had het juiste ritme gevonden, tot mijn achterwiel doorslipte op een gladde kassei en met 190 km in de benen kon ik dit niet rechtzetten. Ik viel opzij in de berm en ja terug op mijn gekneusde ribben, pijn lucht kasseien ik haat ze nat koud ik dacht echt aan opgeven toen. Te voet strompelde ik naar boven. Ik rij naar de dichtstbijzijnde hulppost en geef op. Maar de dichtstbijzijnde hulppost was ver weg en langzaam kwam ik er terug door. Ik vond terug de moed om door te zetten. Het werd later en later na kilometer 200 ben ik beginnen aftellen, maar het is zo mooi die sfeer, mensen langs de weg die aanmoedigen, komaan je bent er bijna. 5 kilometer verder hing het spandoek van de laatste 70 kilometer, dit kan toch niet 10 kilometer langer als verwacht en toch geef ik niet op. Ondertussen stak er nog een storm op wind en regen een mooie regenboog kleurde de avond wat is deze omgeving toch mooi. De pijn verdween en je komt in een roes. De avond begon te vallen en ik moest de muur en de bosberg nog doen. Minder en minder fietsers, maar ze bleven komen en kropen naar boven. Ik dacht één ding niet opgeven, doorgaan op karakter. Ondertussen werd het donker ,eenzaam en verlaten begon ik aan de laatste 11 kilometer, uitgeput van de koude de inspanning en de zware weersomstandigheden, de temperatuur zakte tot 4 graden, alles was doornat. Maar ik moest de finish halen. De euforie is dan ook geweldig als meerbeke in zicht kwam. Snel in de auto, opwarmen snel warme kleding aantrekken en naar huis voor een stevige maaltijd. De ontvangst was warm Etienne en Martine waren er ook en de kids hadden tekeningen gemaakt, wat kan het leven mooi zijn na zo afzien. Snel een foto en dan in bed. De volgende dag toch even een foto laten nemen in het ziekenhuis om zeker te zijn dat er niets gebroken was en de diagnose was niets ergs. Eind goed al goed.

Kim