St-Amands-Classics

Beste Linkpowers,



Vandaag stond een van onze eigen klassiekers op het programma: De St-Amands Classic. Frank met de pull ( Pulleke voor de vrienden) had weinig regen voorspeld voor de middag en wat meer regen in het tweede deel van de dag. Zoals zo vaak tegenwoordig zat onze vriend ernaast en regende het bijna de volledige rit. Pulleke mag voortaan Prulleke heten wat mij betreft.



Het startschot van de rit werd gegeven bij onze eigenste flandrien Kim, maar vanwege een zeer vroege lekke band van wegkapitein Johan (kwaad opzet wordt niet uitgesloten), vertrokken we met 15 minuutjes vertraging. Op zich niet erg maar omdat overzetboten redelijk op tijd vertrekken, mocht er niet geslapen op weg naar de veerpont.



Dat het een tactische rit ging worden, was al duidelijk voor de start. Onze Lieven had geopteerd om zich door zijn madam te laten droppen ergens aan de Nete

in Lier, om vandaar alleen naar de veerpont te rijden. Kwatongen beweren dat hij tot in Rumst “aan den Espace” heeft gehangen maar spijtig genoeg konden we dit niet bewijzen.

In de buurt van Willebroek kreeg Johan Lieven in het vizier wat hem tot een splijtende demarrage inspireerde. Langs de boorden van de Schelde smeltte het peleton terug samen.



Zoals eerder gezegd, in het eerste deel van de rit was de regen alomtegenwoordig. Bij aankomst aan de veerpont leken sommigen op “verzopen kiekens”, niet in het minst de pompier die vertrokken was zonder schoenovertrekjes. “ik had beter mijn botten aangedaan” was zijn karig commentaar toen hij zijn kousen uitwrong. Gelijkaardig commentaar viel er te rapen bij onze wegkapitein die zijn regenvestje in Kim’s brievenbus had gedeponeerd, denkende dat het wel zou meevallen. Niet dus!

Ondergetekende zag plots wat schuim opborrelen ter hoogte van het ventiel van zijn fiets. Lekke band nummer 2. Johan toonde zich een waardig wegkapitein en begon spontaan de band te vervangen. Dit ging niet van een leien dakje aangezien de band een “spannertje” was. Natuurlijk was onze wegkapitein vanwege zijn eigen lekke band reeds opgewarmd, en bovendien had hij naar eigen zeggen ook al de nodige ervaring met “spannertjes”. En effectief mijn band was snel hersteld. Klasse!



Op de andere oever aangekomen, reden we gezwind verder onder aanvoering van wegkapitein Johan. Los van een paar oerkreten van Lieven, die wat onderkoeld was, verliep de tocht zeer vlot. Maar naarmate deze klassieker vorderde, werd de wedstrijd meer en meer een tactisch steekspel. We weten allemaal dat er een gezonde rivaliteit heerst tussen die van St-Antonius en die van Halle maar de sfeer werd wat grimmiger toen berggeit Guy zich aan kop van het peleton nestelde, en er een flinke snok aan gaf. Resultaat: die van St-Antonius uit het zicht.



Een tiental kilometer verder achtte Lieven het moment gekomen op de puntjes op de i te zetten en verhoogde het tempo gevoelig. Om “de moral” bij die van Halle te ontnemen, begon hij al rijdend wat rekoefeningen te doen. Een ritueel dat hij nog enkele keren zou herhalen. Vreemd genoeg bleef zijn wereldberoemde “voet-uit-het-klikpedaal-zwengel achterwege. Die van Halle begaf niet.



In het laatste deel van de rit probeerde Lieven het een laatste maal. Hij trok op naar 36 en trachtte deze snelheid bij het buitenrijden van Rumst aan te houden. Onze Kim, verrast door deze ongeziene machtsontplooiing, reed wat verder lek, de derde van de dag. Volgens Kim een overblijfsel van zijn roemrijke tocht door de Vlaamse Ardennen.



Terug aangekomen in Hove, werd deze rit doorgespoeld met Leffe, cola, sips, kees en sosis. Schol! 95km achter de kiezen tegen gemiddled 27,5. Gezien de weersomstandigheden niet slecht en een goede training voor de Peet Classic. Wij hopen samen met u op beter weer. Misschien eens allen mailen naar Prulleke?



See you next week!



Geert