Tempotoerrit Hove- rumst-mechelen - Hove

Ons verslagske van de tempotoerrit Hove- rumst-mechelen - Hove

Na enkele sms’sjes en telefoontjes is er afgesproken een chocotoereke te rijden te vertrekken bij de flandrien op een megaschappelijk uurtje 10u. Ne pompier ne zekere Lieven ging op tijd vertrekken met de velo van bij hem thuis, kwestie van kilometers in de benen te hebben.
Die zondagmorgend, ik was nog de prut uit mijn ogen aan’t wrijven en de pompier uit Zoersel kwam er al aan gereden. Ja ik heb er een beetje sneller over gereden dan gedacht, dit beloofd al dacht ik, die man is in vorm. Ondertussen had een andere sportman van ons ploegske mij beloofd van tegen 10u af te komen. Deze had namelijk enkele dagen geleden met een raket op zijn knie geklopt. De combinatie leffe en tennissen gaan ni goe samen. Wa brufen tegen de ontsteking en gaan. Wa fietsen zal wel goe doen.
Mits het vroege uur van de Lieven hebben we het recht in eigen handen genomen en naar de vredestraat gereden. Even opwarmen met een tempoversnelling op de brug en gaan.
Na enkele malen aangebeld te hebben kwam de derde sportman, die met de zere knie, van de B-ploeg ten tonele. Even verschieten dat er 2 linkpowers voor de deur stonden, bel ni gehoord, harder drukken, werkt ni goed.
Ok klaar voor onze windclassic chocotoer. Met de knooppunten op het stuur en bij prachtig weer, wel wat wind, hebben we onze benen aangespoord tot het harde werk. Hartslag omhoog en dan weer laten zakken. In tempo de bruggen over. Goede training.
De knie van den Erik zag een beetje rood maar de power ontbrak niet. De laaste kilometers naar Rumst nog even wind op kop en doorbijten in tempo naar de muur van Reet.
Bewust zijn we rustig aan de muur begonnen, halverwege is er even een stukje van 4%, de flandrien vond het wel genoeg en schakelde een tandje bij, recht op de trappers en volledig in het rood een spurtje trekken, zijn hoofd zag even rood als de knie van den Erik.
Rustig uitgereden naar Hove waar onze beloning in de vredestraat lag te wachten. Op uitnodiging van de sportman nog even een leffe gedronken. De pompier is direct doorgereden naar zoersel kwestie van niet af te koelen en nog wat kilometers te doen.
+-70km tegen een gem van 27km/uur. Ni slecht denk ik.
Gasten bedankt voor deze rit, het was tof.

De flandrien.

Tourrit 26 april 2008 in de buurt van Luik Bastenaken Luik.

Mijn eerste rit op de weg met de bikers sedert onze uitstap naar Frankrijk vorig jaar.

Om nog thuis te kunnen genieten van een late vrije zaterdagnamiddag vertrokken we om 7 uur
plaatselijke tijd (ofte 5 uur Zulu-tijd en 9 uur Moskoutijd). Zo zie je maar hoe relatief een vroeg of
laat vertrekuur is.

Een enorm nadeel bij zo een tocht in een heuvelachtig gebied is dat elke heuvel wordt gevolgd door
een afdaling, maar ja een mens kan niet alles willen en geen hoogten zonder laagten dus nemen we
deze afdalingen er maar bij.

Koud door de schijnbare wind.
Uitputtend voor de handen die gedurende het ganse jaar te weinig worden getraind om de remmen
voortdurend aan te halen.

Vlak naast de weg geplaatste soms snel naderende metalen hekkens, verkeersbordtimmerende
gemeentewerkers veel te ver in het midden van de weg lopend, 13 gevaarlijke binnenbochten en
evenzoveel buitenbochten maakten van de eerste afdaling al een grote uitdaging.

Bij de afdaling voor het bereiken van de voet van de Stockeu waren het de brede asfaltscheuren, de
niveauverschillen en de losliggende stenen die een zware beproeving vormden voor ons materiaal ,
niet alleen wij hebben maar ook het laatste heeft het overleefd.

We gingen de uitdaging aan om in het volgende dal te geraken. Stresserend voor het ganse gestel
door de niet aflatende krampachtige prikkeling van elke spiervezel om de bijwijlen hoge snelheden
niet fataal te laten wezen.

Oh ja, daartussen konden we nog genieten van de beklimming van enkele ardense bergen, le col du
Rosier, le Stockeu, côte de Wanne, côte de Haute-Lévée , Sprimont zijn diegenen die ik me kan
herinneren. Ik vergeet er nog een paar maar het is dan ook mijn eerste verkenning van het
parcours daar ik kijken naar de koers minder leuk vind dan zelf te koersen. De finale werd gereden
op de côte de la Redoute. Maar zoals jullie kunnen merken het waren niet deze opwaartse
verplaatsingen die voor ons een probleem waren.
Vandaag konden we eens lekker onze spieren trainen zonder power-plate, onze uithouding
opbouwen of onderhouden zonder de muffe geur van de in het zweet badende mannen- en
vrouwenlichamen en zonder de vaak veel de luid klinkende muziek in de spinruimten.

De Johan zijn afgetraind lichaam met verlies van 5 kg overtollig gewicht in vergelijking met vorig jaar
, de rustige standvastige tred van de Guy , de verrassende E10, soms wel geholpen door al dan niet
toegelaten stimulerende middelen (alleen heeft hij zich voor de laatste helling vergist in de
werkingsduur van zijn pepmiddel met de nodige problemen voor een vlotte allerlaatste beklimming,
(werkingsduur en concentratie van het product zijn van belang E10! ) en de souplesse van Marc
lieten ons toe om de ardense cols vlot te overwinnen.
Het is sedert 1999 met Vandenbroucke geleden dat de eerste plaats voor een Belg was weggelegd
. Gisteren was het weer zover. De koers werd gedomineerd door de Powerlinkbikers die dan ook
het volledige podium inpalmden. Johan mocht zich terecht op de top van la redoute de bergkoning
noemen, maar sterke concurrenten moesten door andere verplichtingen verstek laten. Het belooft
in juni zeker een spannende finale te worden.

Volgens de vooropgestelde planning zouden we 82 km fietsen, één van E10 zijn polsmeters ( hij had
er namelijk drie , waarbij ik de indruk had dat één van zijn meetinstrumenten ons signaal
detekteerde waarschijnlijk om in te kunnen schatten hoe diep wij moesten gaan toen we ons als
kamikazen naar beneden stortten ) gaf aan dat we 89 km hadden gefietst, Johans bikecomputer
toonde 92 km met een gemiddelde van 23 km/uur dacht ik en mijn Polar gaf 111 km aan met een
snelheid van 25 km/uur. Zou de afgelegde afstand dan toch afhankelijk zijn van de trapfrekwentie?

Prachtige tour uitgestippeld door de voorzitter.
Samen met Johan, Etienne en Guy heb ik kunnen genieten van mijn eertste toertocht waarbij we na
een uurtje werden getrakteerd op een aanhoudende brandende zon en zomerse temperaturen , dit
was vakantie. En ik was zeer verheugd dat ik er terug bij kon zijn.
Onze fantastische tocht konden we afsluiten met een smakende Leffe, Hoegaarden, pint op een
zonovergoten terras in de onmiddellijke nabijheid van een jonge Braziliaanse schone.
Meer moet dat niet zijn.

P.S. In mijn vorig mailtje schreef ik dat ik van mijn spinfiets was gevallen en ik heb gemerkt dat
sommigen dat wat te letterlijk hebben opgevat.

Marc

Peter Van Petegem classics

Joeps de gasten,

Onze éérste echte test ver nor dalpen te gaan is alweer achter de rug en hoe ! Het was mega goe.

Het moment dat mijn wekker afging was zoiets van fuck moet ik gaan werken, maar toen kwam ik effe tot de levenden en viel mijnen euro dat we gingen fietsen bij de zwarte van Brakel.Snel onze uitgaanstenu aan, gauw nen boterham eten en wachten op de flandrien. Klokke half zeven stond hij er dan ook ni echt goe wakker want zijn wekker stond fout !!!

Tegen den achte was iedereen aangekomen en ingeschreven. En super gemotiveerd om effe 150 km te rijden met 11 hellingen.

Hier en daar een klein beetje nervositeit : zijn mijn banden goe opgeblazen wat doen we aan, korte of lange broek, hebben we genoeg eten bij, marcheert ons voor- en achterlicht ? Allé de laatste doet het licht uit en weille weg.

Parcourkennis was blijkbaar dik ok. Johan had de hellingen met de percentages en lengte op zijn buis hangen, ideaal om te kijken wanneer er stevig op de pedalen moest gestampt worden. En dat hij dat ni gedaan heeft ! Elke helling als eerste boven en met wat verzet. Ongelooflijk prestatie ! Vree graaf gereden. Ge ziet wat die training allemaal niet doet. Ik had ook een mooi plastiek kaartje gemaakt met de lengte -gem en max stijging, maar dat is eigenlijk meer in mijn achterzakje blijven zitten dan er op te kijken. Was eigelijk niet nodig de wegkapitein meldde ons wel wanneer er iets te doen was en ook naast de baan stond het goed aangeduid.

Na 15 km was het er al boenk oep, den Molenberg. Je bent nog niet goed warm gereden of der ligt al zó nen heuvel van 450 lang met gem stijging van 7% en max 14% voor onze neus. Niks aan te doen gewoon trappen dat zullen we de rest van den dag ook moeten doen. Op dat moment had ik wel effe in ieder zijn hoofd willen rondspoken om te kijken wat er allemaal in rond ging. Na een klein 30 km hadden we al nen break, was precies nen Mtb tour. Maar tien keer beter. Banaan, koekjes en drankjes het kon ni op. Dit zou zich nog 3 x herhalen. Dat was allemaal prefect in orde.

Na onze laatste helling was eigenlijk iedereen blij dat er nog zo'n 13 km kon uitgereden worden. Normaal was iedereen zij karton met kartouchen op, maar met zo'n hoopje ongeregeld weet men nooit. En wie kwam er als nen duivel uit een doos den boel in gang steken, inderdied den E10. De man waarvan wij dachten dat hij het moeilijk had op de hellingen ( wat ook een klein beetje was ). Iedereen rustig 32 per uur aan 't rijden en meneer moest zich nogis bewijzen ;-)

Allé weg was hij en eigenlijk was er niet direkt iemand die daarop reageerde toch ni met de benen. Wel verbaal. Na een klein gat van 50m vond de Jehan het wel ok en is den E10 effe gaan vertellen waar zijn plaats is. We hadden natuurlijk geen rekening gehouden met nen eenzaat die bij die mannen ging aanpikken, dat gat werd maar groter en groter. Gaan we ze nog proberen te pakken of blijven we zitten. Dat heeft zo'n km of 2 geduurd en dan had den Eirik het helemaal gehad. Gas open en gaan. De Kim in 't wiel en stoempen tegen 38 per uur. Af en toe is over nemen en we hadden de E10. Wat denkt die wel.

Nu de volgende, onze Johan die was al een heel stuk verder omdat den E10 zijn bobijn af was. Ok, zoals voordien gas terug open en gaan. Die kerel was rustig op zijn gemak nen babel aan 't doen met die vreemde medevluchter. Hij keek is om en moest is lachen, goe gedaan gastjes da's pas karakter. En wij denken : 'nu kunnen we uitrusten', ja banaan komt daar een stelleke geschoren benen voorbij tegen 40 per uur. Wat doet ne mens dan ? Volgen hé, eigenlijk gewoon zot ja !

Ok, wij binnen gereden of gevlogen nogis goe gelachen bij een soort inlandse Leffe. Dees kunnen ze ons nimmer afnemen.
Gastje het was plezant en tot de volgende.

Ps : E10 volgende keer gaan we uw voorbeeld volgen en ons ook laten masseren door die lekkere vent, ge kunt er mor geniet van hebben gehad.

Erik

St-Amands-Classics

Beste Linkpowers,



Vandaag stond een van onze eigen klassiekers op het programma: De St-Amands Classic. Frank met de pull ( Pulleke voor de vrienden) had weinig regen voorspeld voor de middag en wat meer regen in het tweede deel van de dag. Zoals zo vaak tegenwoordig zat onze vriend ernaast en regende het bijna de volledige rit. Pulleke mag voortaan Prulleke heten wat mij betreft.



Het startschot van de rit werd gegeven bij onze eigenste flandrien Kim, maar vanwege een zeer vroege lekke band van wegkapitein Johan (kwaad opzet wordt niet uitgesloten), vertrokken we met 15 minuutjes vertraging. Op zich niet erg maar omdat overzetboten redelijk op tijd vertrekken, mocht er niet geslapen op weg naar de veerpont.



Dat het een tactische rit ging worden, was al duidelijk voor de start. Onze Lieven had geopteerd om zich door zijn madam te laten droppen ergens aan de Nete

in Lier, om vandaar alleen naar de veerpont te rijden. Kwatongen beweren dat hij tot in Rumst “aan den Espace” heeft gehangen maar spijtig genoeg konden we dit niet bewijzen.

In de buurt van Willebroek kreeg Johan Lieven in het vizier wat hem tot een splijtende demarrage inspireerde. Langs de boorden van de Schelde smeltte het peleton terug samen.



Zoals eerder gezegd, in het eerste deel van de rit was de regen alomtegenwoordig. Bij aankomst aan de veerpont leken sommigen op “verzopen kiekens”, niet in het minst de pompier die vertrokken was zonder schoenovertrekjes. “ik had beter mijn botten aangedaan” was zijn karig commentaar toen hij zijn kousen uitwrong. Gelijkaardig commentaar viel er te rapen bij onze wegkapitein die zijn regenvestje in Kim’s brievenbus had gedeponeerd, denkende dat het wel zou meevallen. Niet dus!

Ondergetekende zag plots wat schuim opborrelen ter hoogte van het ventiel van zijn fiets. Lekke band nummer 2. Johan toonde zich een waardig wegkapitein en begon spontaan de band te vervangen. Dit ging niet van een leien dakje aangezien de band een “spannertje” was. Natuurlijk was onze wegkapitein vanwege zijn eigen lekke band reeds opgewarmd, en bovendien had hij naar eigen zeggen ook al de nodige ervaring met “spannertjes”. En effectief mijn band was snel hersteld. Klasse!



Op de andere oever aangekomen, reden we gezwind verder onder aanvoering van wegkapitein Johan. Los van een paar oerkreten van Lieven, die wat onderkoeld was, verliep de tocht zeer vlot. Maar naarmate deze klassieker vorderde, werd de wedstrijd meer en meer een tactisch steekspel. We weten allemaal dat er een gezonde rivaliteit heerst tussen die van St-Antonius en die van Halle maar de sfeer werd wat grimmiger toen berggeit Guy zich aan kop van het peleton nestelde, en er een flinke snok aan gaf. Resultaat: die van St-Antonius uit het zicht.



Een tiental kilometer verder achtte Lieven het moment gekomen op de puntjes op de i te zetten en verhoogde het tempo gevoelig. Om “de moral” bij die van Halle te ontnemen, begon hij al rijdend wat rekoefeningen te doen. Een ritueel dat hij nog enkele keren zou herhalen. Vreemd genoeg bleef zijn wereldberoemde “voet-uit-het-klikpedaal-zwengel achterwege. Die van Halle begaf niet.



In het laatste deel van de rit probeerde Lieven het een laatste maal. Hij trok op naar 36 en trachtte deze snelheid bij het buitenrijden van Rumst aan te houden. Onze Kim, verrast door deze ongeziene machtsontplooiing, reed wat verder lek, de derde van de dag. Volgens Kim een overblijfsel van zijn roemrijke tocht door de Vlaamse Ardennen.



Terug aangekomen in Hove, werd deze rit doorgespoeld met Leffe, cola, sips, kees en sosis. Schol! 95km achter de kiezen tegen gemiddled 27,5. Gezien de weersomstandigheden niet slecht en een goede training voor de Peet Classic. Wij hopen samen met u op beter weer. Misschien eens allen mailen naar Prulleke?



See you next week!



Geert

Peter Van Petegem

Kwetie van te weten wat die gast allemaal heeft gedaan voor dat we zijn tour gaan rijden volgende week!



Peter Van Petegem (born January 18, 1970 in Brakel, Belgium) is a former elite professional road racing cyclist. Van Petegem last rode for the Quick Step-Innergetic squad in 2007 and resides in Horebeke. He is a specialist in the one-day Spring Classics becoming one of only nine riders to ever win both the Ronde van Vlaanderen and Paris-Roubaix in the same season.

He announced his retirement in August 2007, and his last professional race was the GP Briek Schotte in Desselgem on September 11.

Results and Teams
1992 — PDM
1993 — Lotto
1994 — Trident
Grote Scheldeprijs (or Grand Prix de l'Escaut)
1995 — T.V.M.-Polis Direct
1996 — T.V.M.
Trofeo Luis Puig
Danmark Rundt (Stage 2)
1997 — T.V.M.
Omloop "Het Volk"
Trofeo Alcudia
Trofeo Cala Millor
Geraardsbergen Criterium
Zwevegem
Kampioenschap van Vlaanderen - Koolskamp
1998 — T.V.M.-Farm Frites
Omloop "Het Volk"
Belgian National Championships - Track[clarify]
Silver (2nd) — World Cycling Championship
3rd — Belgian National Championships - Road Race
1999 — T.V.M.-Farm Frites
Ronde van Vlaanderen
E3 Prijs Vlaanderen
Three Days of De Panne
Gouden Pijl Emmen
2000 — Farm Frites
Grand Prix d'Isbergues
2nd — Paris-Roubaix
2nd — Gent-Wevelgem
2nd — Dwars door Vlaanderen
2001 — Mercury-Viatel and Palmans-Collstrop
Grand Prix d'Isbergues
6th — Amstel Gold Race
Kuurne-Brussels-Kuurne
Paris-Nice (Stage 2)
2002 — Lotto-Adecco
3rd — Ronde van Vlaanderen
6th — Amstel Gold Race
7th — Liège-Bastogne-Liège
Three Days of De Panne (Overall and Stage 3b)
Omloop "Het Volk"
Tour de la Région Wallonne stage 5
2003 — Lotto-Domo
Paris-Roubaix
Ronde van Vlaanderen
Bronze (3rd) — World Cycling Championship
10th — Paris-Tours
3rd — Three Days of De Panne
2004 — Lotto-Domo
5th — Amstel Gold Race
6th — Paris-Roubaix
10th — Milan-Sanremo
40th — 2004 Athens Summer Olympics
2005 — Davitamon-Lotto
3rd — Ronde van Vlaanderen
3rd — E3 Prijs Vlaanderen
2006 — Davitamon-Lotto
4th — Ronde van Vlaanderen
2nd — Kuurne-Brussels-Kuurne
2007 — Quick Step-Innergetic

Mijn verhaal: Ronde van Vlaanderen 2008

Mijn verhaal begint 1 week voor de start van de ronde. Ik wist heel goed dat ik fysiek sterk en uitgerust moest zijn om de ronde 275 km tot een goed einde te brengen. Het doel was uitrijden.
Tijdens één van mijn bezoekjes aan de fietsenwinkel was mijn oog gevallen op nieuwe fietsschoenen. Er was dan ook een promotie waarbij je de klikpedalen aan 1 euro kon kopen bij een paar schoenen van shimano. Ik heb dan ook niet getwijfeld. Tijdens mijn verlof in Nederland heb ik de nieuwe schoenen dan ook eens goed getest. Na mijn laatste training had ik een goed gevoel, nieuwe schoenen, nieuwe binnen - en buitenbanden alles zat goed. Maar toch een lichte twijfeling met de klikpedalen, ik vond dat ze nogal vast stonden, dus ben ik beginnen sleutelen. Fiets op, fiets af, bijstellen, fiets op, fiets …. te snel af, evenwicht verloren en zonder steunen op de grond gevallen, eerst met de schouder die dan de arm in mijn ribbenkast boorde. Ik kon amper lucht pakken, zag mijn kinderen binnen spelen maar kon niet roepen, pijn veel pijn. Ik zag de ronde smelten voor de zon, van euforie naar drama, lang had ik er naar toe geleefd en dan dit ik heb alles bijeen gevloekt. Die volgende nachten amper geslapen van de pijn.
Tijdens de test vrijdag op de kasseien te Kontich, zou ik beslissen of ik de ronde zou rijden.
12 km heb ik gereden en had bijna geen pijn meer. De drang om de ronde te rijden was groot.
Dus besloot ik het te proberen.
Wekker gezet om 3.30u. Opgestaan, snelle hap en vertrokken rond 4u richting Ninove.
Onderweg begon het al te regenen, tof echt flandiens weer pepte ik me op.
Aan de centrumlaan stonden de bussen al te wachten om een aantal zotte fietsers richting Brugge te vervoeren. De adrenaline begon te vloeien. 5.30 u richting Brugge rond 7u aan de start. Honderden stonden al in de rij te wachten om hun kaartje te laten knippen. Na 45 min ben ik aan de lange rit begonnen. De weergoden waren op dat moment gunstig gezind en ik kon direct inpikken in een fanatiek groepje die het tempo onmiddellijk de hoogte injoegen. Niets voor mij dacht ik, snel lossen en hartslag onder de 150 houden. Laat ze maar doen. De ene na de andere vloog voorbij. Na 20 km begonnen de eerste al te lossen en zagen in dat hun onnodige inspanningen wel eens later hun de das konden omdoen. Na een tijdje kwam ik in een groot peloton terecht. Fotografen flitsten voorbij op moto’s, camera’s langs de weg, precies koers. Ik vroeg aan een andere flandrien of we misschien in de vipbus zaten. Ja ginder rijden Johan Musseeuw en Peter van Petegem. De bus (peloton) flaneerde door de straten van enekele vlaamse dorpen tot op een bepaald ogenblik de beroemde Musseuw naast mij kwam fietsen, even een twijfel, maar ik begon een gesprek over zijn nieuwe fietsen. Dit was echt tof, weer een ervaring rijker. Na 60 km de eerste stop. Na deze stop trok de hemel zijn sluizen open, koud, regen en tegenwind dit was minder fun. Beuken tegen de wind, kasseien het begon mijn fysiek te slopen. De eerste hellingen verliepen goed, ik keek uit naar de molenberg. Het was terug droog maar koud. De vingers deden pijn. Elke helling was zwaar maar kon erop zonder mij te forceren. Na de derde stop heb ik wat lucht uit de banden gelaten +- 4 bar, dit is zalig op de kasseien en je vliegt iedereen voorbij.
Kwaremont, paterberg en dan de verschrikkelijke koppenberg die er nat bijlag. Het was echt een verschrikking. Vol goede moed ga ik erop, blijven trappen de fietsen vlogen in de ronde, renners vielen en schoven naar beneden. Ik had het juiste ritme gevonden, tot mijn achterwiel doorslipte op een gladde kassei en met 190 km in de benen kon ik dit niet rechtzetten. Ik viel opzij in de berm en ja terug op mijn gekneusde ribben, pijn lucht kasseien ik haat ze nat koud ik dacht echt aan opgeven toen. Te voet strompelde ik naar boven. Ik rij naar de dichtstbijzijnde hulppost en geef op. Maar de dichtstbijzijnde hulppost was ver weg en langzaam kwam ik er terug door. Ik vond terug de moed om door te zetten. Het werd later en later na kilometer 200 ben ik beginnen aftellen, maar het is zo mooi die sfeer, mensen langs de weg die aanmoedigen, komaan je bent er bijna. 5 kilometer verder hing het spandoek van de laatste 70 kilometer, dit kan toch niet 10 kilometer langer als verwacht en toch geef ik niet op. Ondertussen stak er nog een storm op wind en regen een mooie regenboog kleurde de avond wat is deze omgeving toch mooi. De pijn verdween en je komt in een roes. De avond begon te vallen en ik moest de muur en de bosberg nog doen. Minder en minder fietsers, maar ze bleven komen en kropen naar boven. Ik dacht één ding niet opgeven, doorgaan op karakter. Ondertussen werd het donker ,eenzaam en verlaten begon ik aan de laatste 11 kilometer, uitgeput van de koude de inspanning en de zware weersomstandigheden, de temperatuur zakte tot 4 graden, alles was doornat. Maar ik moest de finish halen. De euforie is dan ook geweldig als meerbeke in zicht kwam. Snel in de auto, opwarmen snel warme kleding aantrekken en naar huis voor een stevige maaltijd. De ontvangst was warm Etienne en Martine waren er ook en de kids hadden tekeningen gemaakt, wat kan het leven mooi zijn na zo afzien. Snel een foto en dan in bed. De volgende dag toch even een foto laten nemen in het ziekenhuis om zeker te zijn dat er niets gebroken was en de diagnose was niets ergs. Eind goed al goed.

Kim

Zondag 6 april

Mannen makkers powerlinkers !

Weer massaal ???!!!! Ons stalen ros uit de kast gehaald voor nen trip richting Ruppel. De snor had raar weer voorspeld maar daar kwam weer ni veel van in huis.Het was super fietsweer. We hebben vrolijk een 73 km gereden met een gem van 26,9 km/u. Ni slecht.De echte mannen reden op dat moment bijna het dubbele van ons maar ze worden d'r ook iets meer voor betaald. Onderweg moest er toch af en toe iets gebeuren anders zou het maar saai zijn. En da gebeurde ook, den E10 zat met ne leegloper.Tactisch zeer goe gezien, een kleine rustpauze inlassen kan geen kwaad dacht hij. En gelijk had hij, we gingen namelijk richting Bosstraat. Den eerste keer op normaal tempo de volgende tour iedereen recht op de trappers. Na 100 meter moest den Erik al passen, die zat nog met dikke strandbenen. Eigen schuld en de rekening wordt direct gepresenteerd. Dus trainen is de boodschap. Zijn dan maar op een zondagtempo richting Leffe gereden. Onderweg kreeg diezelfde mega getrainde mens nen ongelooflijke zweepslag op zijn kuit gepresenteerd, da was blijkbaar de echte straf van ni te trainen. Gewoon tanden op elkaar en rijden. Samen uit samen thuis was ons moto. Voor de rest was het tof.

Graag zouden we de volgende keer wa meer volk meekrijgen. Marc wanneer gaat ge nogis mee ? Lieven bij de volgende afspraak ziekenbriefje meebrengen aub of bij de voorzitter binnenbrengen.

Uw dienaar

Man van de maand!

Chapeau voor Kim!
Na 280 km:

Cow-boy E10

koppenberg (VRT)

Mijn Joker!:)

Om los te rijden na een zware tocht, wat bijtrainen als ik me verveel...
Hopelijk breng het wat op!;)

RVV

Hier een kort bericht van de RVV man.
De voorbereidingen zijn goed verlopen echter ben ik gisteren bij het opstappen mijn evenwicht verloren en gevallen.
Een pijnlijk gekneusde rib als gevolg. Ik kan wel vloeken maar geef niet op , ik ga de uitdaging aan!
Tot binnenkort.
Kim

ZIJN DE LINKPOWERBIKERS KLAAR VOOR 'DE RONDE'?

Het antwoord is NEE.
Welgeteld met drie aan de start voor toch de belangrijkste voorbereidingswedstrijd : de E3 prijs.
Waar waren de anderen? Reizen, feesten, zuipen, rusten, zomeruur elk uitvlucht was goed om niet te moeten starten.
De drie moedigen die tocht aan de start kwamen : Johan, Geert en Guy
Zoals voorspeld was, was het echt Flandrien weer : regen en wind...

Er werd gestart om iets na half negen, zomeruur. De gastrijder Johan Marius had op de allerlaatste moment zijne staart ingetrokken en was dus niet komen opdagen.
Er werd onmiddellijk een strak tempo aangehouden, schuin wind op kop aan 29, snel werden enkele éénzaten voorbijgereden, na 15 km zaten de drie reeds in de buik van het peleton (20 tal renners), dit duurde niet lang want het peleton hield er een slakkegangetje op na van 24, en de wegkapitein van de linkpowerbikers besliste al snel het peleton te passeren.
Volgende 20 km, nog steeds vlak, werden ze wel ingehaald door een eenzaat die aan zijn stuur trok in plaats van op trappers te duwen (die moet toch de reglementen eens nalezen).
Dan kwamen ze in de bergzone, de eerste berg werd er al heel wat gepuft en die was nog niet eens gecatalogeerd als berg, één of andere berggeit van Lauwe op een Decathlon fiets kwam eens horen en zien of de linkpowerbikers in form waren, hij reed al pratend met de krachtpatser van Boechout naar boven en zag dat het niet slecht was.
Dan begonnen de echte bergjes, kapelberg, Paterberg, Kwaremont, Kluis en Tiegem.
Steeds hetzelfde beeld, Johan als eerste boven, Geert en Guy volgend op enige afstand.
Na de Kwaremont was er mogelijkheid voor een drankje en wat extra vitaminen, vooral Johan had groten dorst na al zijn inspanningen en had twee AA's nodig om al zijn verloren krachten te kunnen aanvullen.
Na de Tiegem, nog 20 km, licht heuvelend, schuin wind mee. Snelheid werd opgetrokken, Guy reed een eerste gat dicht naar een groepje van 10 man. Snelheid was weer iets te traag, 29 , wegkapitein besloot dan ook dit groepje achter te laten en resoluut naar de kop te gaan.
Enkelen schoven mee, anderen werden ingehaald en laatste 10 km werd er met een groepje van 15 man tegen 32 naar de aankomst gereden.
Echter 5 km voor het eind kreeg Guy het moeilijk, hij deed teken aan de ploegmaten die snel door hadden aan het wit van zijn ogen dat hij er door zat, hij lostte...
Johan en Geert wachtten hem nog op om hem terug naar de kopgroep te loodsen, maar helaas zijn benen wilden niet meer mee en de Linkpower bikers moesten zich gewonnen geven.
Na 80 km aan een gemiddelde van 25,5 kwamen ze over de streep, er was toch wel een teleurstelling te zien bij Guy, blijkbaar te weinig getraind.
Nadien werd er tussen pot en pint besloten niet te starten in Ninove maar een extra training in te lassen volgende week zondag, vertrek bij Johan.
Zij laten de Vlaamse klassiekers aan zich voorbij gaan en stomen zich klaar via de Ardense klassiekers voor het hooggebergte.

Nu is er nog enkel de vraag, wie gaan we zien op de volgende traning?
Johan, Geert en Guy in ieder geval wel, maar wat met de anderen...