Ardennen – 9 mei, 2009

Na enig over en weer gelobby achter de schermen was er dan toch maar besloten om op zaterdag wat in de Ardennen rond te kletsen en niet de Lotto reuzen te rijden.
Zaterdagmorgen waren we met 7 op post: Johan, Kim, Erik, E10, Guy, Lieven en gastrijder Johan2 die tevens de eer te beurt valt het verslag te mogen neerpennen. En da’s inderdaad een hele eer!!!
Naar het schijnt mag ik ook nog ergens een fuif geven maar dat heb ik nog niet zo helemaal gesnapt.
De weersvoorspellingen waren in ieder geval al gunstig: Ietske frisser maar wel droog.
Mijn vrouw vindt het overigens nog altijd een vreemde zaak dat ik tijdens het weekend voor dag en dauw opsta, massa’s muesli en pasta naar binnen prop, mij vervolgens in een apenpakje wurm en dan voor het grootste dee van de dag verdwijn. Bij Diane (mijn vrouw) en Marie-Christine (die van Lieven) leeft het vermoeden dat we misschien wel ergens een loft hebben en helemaaaal niet gaan fietsen.
Stipt 7 uur rijdt Lieven met zijne camion onze oprit op, even later pikken we ook Guy op en als we aan oprit Massenhoven voorbijkomen zien we dat de rest van de kolonne daar ook al verzameld is.
Anderhalf uur later staan we op de parking in Aywaille. Ze beginnen ons daar al te kennen! Het is er inderdaad frisjes: 4 à 5 graden.
Johan heeft een mooi toerken op zijn massien geprogrammeerd. Naar verluidt van de site van de Heulse trappers of zoiets; ongeveer 100km en 900 hoogtemeters. En het moet gezegd: Alhoewel we in het begin even op een verkeerd spoor gezet werden bleek het ding achteraf uitstekend te werken; ook al omdat Guy nog een backup had.
Echt een hele leuke toer: 16 stevige hellingen; de Stoque werd er op algemeen verzoek uitgelaten en de Redoute als allerlaatste optie gehouden. Een optie die op het einde dan toch weer niet zo’n goed idee leek.
Voor de rest hadden we het volledige heuvelmenu: Côte de Wanne, Haute Levée, Rosier,.... en iedereen had goede benen. Johan was vooraan niet van de wijs te brengen en E10 bleef hardnekkig aanklampen. Lieven liep als een dieseltje: het werd alsmaar beter.
Deze keer geen lekke banden te melden. Wel een kapotte spaak bij Kim bij het binnenrijden van Stavelot. Die werd vakkundig verwijderd door Erik terwijl we professioneel een rijsttaartje verorberden. Guy verloor ook nog 2 vijzen van zijn voetplaatje waarvan er eentje met hulp van Lieven gerecupereerd werd en terug gemonteer met hulp van Erik.
Voor de rest bleven we gespaard van onheil en liep het zoals een trein – met meestal een zonnetje.
De digitale informatiebron van Johan leert ons nog dat we uiteindelijk 101 km gefietst hebben aan een gemiddelde van 22.7 km/u en xxxxx hoogtemeters overbrugd hebben.
Uw aspirant Linkpower

Eburonen Classics

Iets na de 9nen was het , en met 4 "oude Belgen" ( Guy, Etienne, Lieven en gast Johan vk (2)) gingen we 100km onder een stralend zonneke Ambiorix achterna. En we waren niet alleen , maar toch was het nooit echt druk. Efkes de pijlen op den asfalt gewoon worden, en weg waren we. Schoon baantjes , prachtige omgevingen, leuke klimmekes waar telkens nooit te laat een eind aan kwam en zalige uitbolafdalingen om lekker te recupereren.
Het mag gezegd dat het slechts weinigen toeristen gegeven was om ons voorbij te rijden. Anderzijds kregen we na onze inhaalbewegingen heel wat volk in ons zog ! Na 40km mochten al wat koolhydraten aangevuld worden en 5km laten waren we aan de eerste bevoorrading. Ni meer of ni minder dan dat dat moet zijn : cake,suikerwafels, een stukske fruit en sportdrank van het vat. Allez , we konden er weer efkes tegen en scheurden verder over de onbekende maar daarom niet minder leuke Waalse baantjes. Voor dat we het wisten moesten we al stoppen voor de 2de bevoorrading 20km verder, we hadden toen 65km op den teller. Ongeveer hetzelfde aanbod, nog wa lullen over den drank die lekkerder kon zijn , en toen gebeurde het.
DA KAN NI IK DOECHT DAK NI GOE KEEK HOE KAN DA NA
Daar stapt ne LINKPOWER van zijne fiets. Ene met een gezicht da wij ni kennen. Die mens voelde natuurlijk onze 8 ogen die op hem gericht waren en kwam dan ook dadelijk een verklaring afleggen. Als kennis en schrijnwerker van de Peter had hij blijkbaar ook onze colors bemachtigd.
Tijd om te bekomen en verder te vlammen. De voorzitter heeft heel wat kopwerk verricht , knap werk Guy ! , mor hij kreeg het wel op zijn seskes dat hij daardoor genen heuvelspurt kon winnen. Allez ikke dan vooraan en jawel efkes later weer bergop en daar stoof ne pinarello weg. De form en het plezier was er bij iedereen. Chique werk ook van de E10 die op zijn tanden bleef bijten om telkens na onze zottigheden kon terugkomen. De gemiddelde snelheid van net geen 28km/u was dan ook zijn gemiddelde ! De zon bleef schijnen en daar was den arrivé. Ne cola en ne grimbergen brachten onze bloedsuiker terug op pijl en met zakken vol gadgets en promo geschenken ( sips , noedels , fietsboekskes,bikken en T shirts (allemaal wel van vorig jaar...)) keerden we voldaan terug naar het bewolkt Antwerpse.

Aimé van de gazet van Antwerpen (ook tijdelijke sponsor van de voorzitter gezien deze nog op zoek is naar de juiste tenuekes die bij zijne nieuwe fiets passen)

La Fagnarde Classic

Door de drukke agenda van sommige Linkpowers hebben we besloten om in 2 groepjes te rijden, één op zaterdag en één op zondag.

Zaterdag waren de bikers van dienst: Lieven, de Guy, gastrijder Johan (die van Zoersel) en ikzelf.

We kozen ervoor om de “La Fagnarde Classic” te rijden. Deze tocht hebben we gevonden op de gps cycling toer. Met het oog op onze Alpen vakantie de ideale manier om ons toestelleke uit te testen. Deze tocht werd als volgt omschreven: Deze wondermooie maar zeer lastige klassieker ongeveer 90,5 Km loopt dwars doorheen het Natuurpark (Hautes - Fagnes & Eifel). Je beklimt een 13 tal hellingen 1270m (Htm) waarvan de Coté du Brackwenn (12,8 Km) de langste is... Ideaal voor ons.

Sabine Hagentet had in de namiddag regen voorspeld, op tijd vertrekken was de boodschap.

Om 7u45 stond onze voorzitter, met zijn machien in de hand, te wachten aan de oprit van Massenhoven.

De “Zoerselboys” stonden al in de startblokken in Limbourg.

Na een valse start (in de verkeerde richting vertrokken) brachten onze gps toestelletjes ons snel terug op het rechte pad. Vol goede moed hebben we onze tocht verder gezet. Tijd om in te rijden was er niet want we mochten al snel aan de Coté du Brackwennen beginnen. Een helling die ons over een afstand van 12.5 km van een hoogte van 250m naar 650 m heeft gebracht. De klim was best te doen maar de rijweg was op verschillende plaatsen voor verbetering vatbaar.

De Lieven voelde dadelijk dat het zijn dag niet was. En dat na een hoogtestage in het Zwarte Woud!

Na deze lange klim volgde de hellingen (en ook de afdalingen) elkaar snel op. Van vlak rijden was hier geen sprake.

Aan de hemel was geen wolkje te bespeuren. De wind was een serieuze spelbreker en zou ons nog de hele dag parten spelen.

Onze voorzitter en de gastrijder bleken wel over de goede benen te beschikken. De Johan had blijkbaar zijn lesje geleerd en speciaal ontbeten (musli van de Colruyt). De Lieven knokte onverbeterlijk voort tot het einde (“klimmen is niet mijn ding”).

Na 94 km nog steeds geen regen gevoeld. De zon had ondertussen plaats gemaakt voor wolken.

Op een paar uitzonderingen na is onze gps-test goed verlopen. Daar hoeven we ons in Frankrijk al geen zorgen over te maken.
Zelf vond ik het een heel leuke trainingstocht die minder zwaar was dan verwacht. Ik had niet het gevoel dat ik diep moest gaan. Misschien is het met mijn conditie toch nog niet zo slecht gesteld...

Nog even alles op een rijtje: 94km afgelegd, gemiddelde 25,2km/u , hoogtemeters 1294m.



Johan

Van Petegem Classic

Na een weekje vakantie te hebben gehad in Wales, was ik klaar om nog eens er goed in te vliegen op de fiets.
145 officiele kilometers en 16 officiele beklimmingen leek een mooie uitdaging.
Vroeg uit de veren en om 7 u bij den Erik. Daar stonden al een paar lokals te wachten. Johan, Erik, Johan (die snelle) en daarna ook de Geert. De meestal gesynchroniseerde aankomst met de voorzitter was ook deze keer gelukt. Inschrijven en vertrekken maar.
Nogal snel ging ik aan de kop, na een groepje gevolgt te hebben en een eerste beklimming voelde ik al dat ik snel op de limiet ging. Ondertussen brak mijn snelheidsmeter af en lag die plat. Meestal werd er ingepikt in groepjes en begon ik al snel aan de rekker te hangen. Van kop rijden was geen sprake meer. Op de berendries begon ik al te kraken en dan nog 110 km te gaan. Officiele beklimmingen ok maar er waren zeker evenveel niet officiele beklimmingen in een glooiend landschap. De bevoorrading was dik in orde en van niets tekort. Nu begon er een reeks van 4 beklimmingen met als laatste voor de volgende bevoorrading Les Hauts een steile kasseiweg die mij letterlijk de das heeft omgedaan en ik stond te voet. De kilo’s rond mijn lijf begonnen te wegen en het goede gevoel was weg alsook alle blauwjassen die reeds boven waren. Even dacht ik aan opgeven maar de Geert heeft mij moed ingepraat om door te gaan. Vanaf dan hebben diezelfde blauwjassen mij goed bijgestaan. Enkele keren hebben de sneltrein Johan - Johan mijn wagon op de rails gezet en ik kon aanpikken. De kilometers gingen voorbij en het was aftellen ook voor andere was het een zware tocht. Doorbijten maar toch niet afgeven. De laatste 10 km was de sneltrein Johan - Johan weer niet te houden tegen 40 km/uur naar de finish langs een kanaal. Onze voorzitter voelde al snel de verzuring en gaf de pijp aan maarten en ik hing aan het staartje. Even later pikten er nog een paar in en wou die goede fietser even een praatje maken tegen 40 op een lint. Naar lucht happend kon ik nog enkele ja bevestigingen geven en begon ik eraf te waaien, dit tegen de zin van die fietser en duwde mij terug in het rijtje om even verder te praten. Na het kanaal vonden Erik, Geert en ik dat het genoeg geweest was en hebben we de laatste 2 km uitgefiets naar de eindmeet. Waar de Ename reeds koel stond. Mooi weer, prachtig landschap mooi gemiddelde. Dit beloofd voor de volgende afspraak op 9 mei. 30 beklimmingen in 135 km. Ik weet wat te doen …

Kim

Ardennen 4/2009

Daar het ernaar uitzag dat er op paasmaandag maar heel weinigen zouden fietsen nam Johan het initiatief om de fietsuitstap te vervroegen naar zaterdag, zodat we toch nog met zessen , Johan, Lieven, Guy , Geert en Marc aan de meet vertrokken . Lieven had versterking meegebracht met een gastrijder Johan die een verdienstelijk parcours aflegde. Daarenboven was de gekozen tour, een gekend vorig jaar door de voorzitter uitgestippeld traject , met heerlijke heuvels in een prachtige omgeving in de provincie Luik succesverzekerd; ik heb al met slechtere kaarten gespeeld pleegt Johan vaak te zeggen in een ietwat andere context. . Eerst warmrijden met een dertigtalkilometer vlakke baan en toen kwamen de hellingen aan de beurt, in respectievelijke volgorde; cöte de Wanne, Stockeu, haute lévée, rosier, vequer en tot slot la redoute. Johan 2 reed bij de cöte de Wanne vlot als tweede naar de top.Onze gastrijder heeft inderdaad de lichaamsbouw van een bergrijder, wou ook wel bewijzen dat hij zijn mannetje kon staan en overwon deze col inderdaad grandioos. Reeds vroeg in de trainingswedstrijd leek de einduitslag gekend.Door zijn jarenlange fietservaring wist Johan te vertellen dat de Stoque beslissend is voor de rest van de wedstrijd, wie hier in de problemen geraakt krijgt het waarschijnlijk voor de rest van de rit moeilijk. Naar Johans zeggen piekt hij het beste op korte hellingen , (maar sedert vorig jaar weten we dat ook hellingen van 12 km door Johan bij de korte hellingen worden gerekend,) deze korte maar stevige kuitenbijter was dan ook ideaal om zijn explosiviteit eens te testen. Ikzelf was geleerd door vorig jaar en deed het bij de aanvang wat rustiger aan zodat ik mijn krachten beter kon doseren over het volledige verloop . De côte de Stockeu is 2400 meter lang met een hoogteverschil van 227 meter, een gemiddelde helling van 10% en een maximale helling van 21%. Wij stopten vorig en dit jaar aan de gedenkplaat van Eddy voor de groepsfoto maar eigenlijk zijn we dan nog maar halfweg (lees ik bij Wikipedia) , de tweede helft is echter veel minder steil. Guy toonde zijn doorzettingsvermogen, ondanks zijn aanslepende verkoudheid en met hulp van de Dafalgan groeide hij in de wedstrijd. Johan 2, niet de jongste in jaren maar wel in rennerservaring moest ondervinden dat zonder ontbijt een succesrijke beklimming van de ardense bergen niet mogelijk is., bij het bekampen van de voorlaatste helling de Vequer ging bij hem het licht uit . Waaruit en rennersontbijt nu precies moet bestaan lopen de meningen ver uiteen maar het mag niet geschrapt worden . Er zijn er ook die, om dergelijke nare ervaringen te voorkomen , grote massa’s druivensuiker naar binnenwerken, misschien moet hij dit ook eens proberen. Bij de laatste helling, la redoute , was er wat minder enthousiasme, maar Johan , weer de Johan, kon Johan overhalen om toch nog deze laatste klim aan te vatten zodat hij de helling al eens kon verkennen. We vertrokken steeds samen bij de beklinming van de hellingen en wachtten dan telkens bij het bereiken van de top. In het totaal werd er een 90 tal kilometer gereden met een bescheiden gemiddelde van 20 km/uur. Een vraag aan Johan: Ik hoorde dat jou een aanbod als technisch direkteur werd aangeboden?“Sedert mijn opleiding als fietstherapeut heb ik de ploeg technisch al veel bijstand kunnen bieden. Nog geen vijf minuten onderweg en Johan 2 reed al plat . Onze voorzitter reed deze keer ook 2 maal lek. Binnen de kortste keren kon ik de beide renners en de ploeg terug aan het rijden brengen. Maar enkele bedenkingen wil ik hierbij toch nog kwijt. Indien men vier keer lek rijdt zonder aantoonbare glasscherf of nagel of... dan moet men toch ook nadenken over de kwaliteit van de buitenband en is vervanging misschien aangewezen. Een fietspomp is eigenlijk niet meer van deze tijd en gebruikte ik vroeger toen ik nog naar de school reed maar dat is toch ook weer vele jaren geleden, alleen bommekes zijn nog aanvaardbaar anno 2009 .Tot slot verzeker ik u dat ik Marc zijn band NOOIT zal herstellen.. Ik ben vindingrijk voor het wassen van mijn handen ( een resterende regenplas kan volstaan) maar indien ik zijn fiets onderhanden moet nemen dan dien ik meer tijd de besteden aan het reinigen van mijn handen dan aan het kuisen van mijn eigen fiets, dus Marc is gewaarschuwd...” Bij de aanvang van de rit reden we nog even op een nat wegdek maar verder werden we verwend door een heerlijke warme lentedag.Op een zonovergoten terras in Aywaille konden we nog genieten van de gekende leffe en spaghetti of croque bij een temperatuurtje van 24 graden. De organisatie van de tour was perfect en we hebben gezien dat ook zonder fiets GPS en zonder wegwijzers de linkpowerfietsploeg, of sommigen onder ons toch , dit parcours ook blind kunnen volgen. Ik had de indruk dat ook de stad goed werk heeft geleverd en dat het wegdek er dit jaar beter bij lag dan vorig jaar. Hopelijk hadden de afwezigen een net zo goede vakantiedag als wijzelf. Verslaggever van dienst. Marc

Omloop van het Ranstse gewest

Beste wielervrienden,



Op dezelfde dag als de Ronde van Vlaanderen hebben enkele linkpowers de omloop van het Ranstse gewest gereden Een oefenrit van 80 km met als start huize Etienne. Het deelnemersveld bestond uit Johan (Stijn stoemp), Erik (De Fitte), Marc (Dokter Dave), Lieven (de kasseifretter van St-Teunnes) Geert ( Joe snottebel), en Etienne ( den aquarius van Ranst).



Naar alloude traditie had onze wegkapitein de routing keurig uitgestippeld. Via Ranst kwamen wat verder langs de Nete terecht en werd er richting Herentals gefietst. Ondanks de zachte tegenwind zette onze wegkapitein er flink de vaart in. Sommige optimisten in het peleton dachten dat Johan kou had en via een strak tempo op temperatuur wou komen maar niets was minder waar. Het tempo ging nog wat hoger naarmate Herentals in de buurt kwam en Johan kwam niet meer van de kop af. Net zoals Eddy Planckaert die niet kon verstoppen dat hij een goede dag had, hield onze eigen Stijn Devolder het tempo zeer hoog hierbij vrolijk bijgestaan door de Fitte. Dit tot groot jolijt van Marc en Lieven die bij het bestuur hadden aangedrongen op een doorgedreven training. Het moet gezegd dat zowel Johan en Erik indruk maakten met de manier waarop zij vandaag kop hebben gedaan.



In Herentals aangekomen reden we van het water weg om via o.a Olen en Morkhoven terug langs de Nete te belanden en de weg terug naar Ranst aan te vatten. Het tempo zakte niet en bijwijlen werd er serieus gevlamd, kwestie van een goed gemiddelde te behalen. Tussen Herentals en Ranst deed de Fitte zijn naam nogmaals eer aan. Geen chance voor Erik en alweer lek. Als dit zo voortgaat zal Erik een lopende rekening bij Van Eyck moeten openen. Eerlijk is eerlijk, deze lekke band was echter geen verrassing omdat er plaatselijk enorm veel steengruis op het wegdek lag, daar verzeild geraakt door het lossen van de binnenschepen. Misschien moet ik de voorzitter eens aanspreken om een klachtenbrief te schrijven naar de lokale verkeersverantwoordelijke.

Het vervangen van deze lekke band werd in een recordtijd gedaan door Johan. Vooral het masseren van de band (geleerd in de cursus natuurlijk) deed iedereen verstommen. Is de opvolger van Wim Somers eindelijk opgestaan? Rijwielen Pondarosa blijkt dan toch meer dan een flauwe grap te zijn. Terug op weg werd het gaspedaal wederom redelijk ingedrukt.



Langs de Lierse Nete was er nog een gevalletje van verbale agressie met 2 dames op leeftijd die niet opzij wilden gaan voor de “blauwe bus, ondanks 30 seconden belgerinkel van de Fitte. Deze dames hielden vol dat ze geen bel gehoord hadden waarop de Fitte vroeg of ze soms een hoorapparaat droegen…. Door onze snelheid heb ik het antwoord van beide dames niet kunnen noteren maar het klonk zeer vriendelijk.



Na minder dan 2u40 rijden en met een gemiddelde van 30.4 kwamen we terug bij Etienne aan. Ons strakke tempo had ook de vrouw des huizes verrast want op het moment van aankomst was zij op haar caoutchouc bottekes het terras nog aan het proper spuiten. Onder een fantastisch lentezonnetje werden er nagenoten met Leffe en cola light. Wat later weergalmde “Aan tafel”en konden de deelnemers aan tafel voor een bord fantastische pasta. Wat moet een coureur zich nog meer wensen? Een massage a L’Etienne is een optie voor volgende keer!



Nogmaals bedankt aan de gastvrouw voor haar culinaire medewerking aan deze oefenrit. Ook speelse groeten aan Capsule.



Geert

E3 prijs Harelbeke

Na de profs was het aan ons, de Linkpowers gingen zich ook wagen aan hun eerste bergjes van het jaar.
Bij vertrek thuis was het aan het regenen net als de dag ervoor, maar éénmaal Gent voorbij kwamen de eerste opklaringen tevoorschijn en later op de dag hebben we verschillende malen de zon gezien.
Ondanks we de klok moesten vooruit draaien en allemaal een uur minder konden slapen, was toch iedereen netjes op tijd, dus we zouden stipt om half 9 vertrekken zoals gepland, echter Johan Marius, onze gastrijder, besliste daar anders over. Hij liet de hele Linkpower team 20 minuten wachten, om zogezegd een kleine boodschap te doen...(moest het een linkpower zijn, zou ik zeggen boete)
Dus iets voor 9 uur zijn we dan toch vertrokken, eerste 30 km licht wind mee, voorzitter en ondervoorzitter op kop, al snel werd er een heel peleton gevormd en na één uur hadden we exact 30 km in de benen.
Dan kwamen de eerste heuveltjes eraan, een kleine discussie of we al dan niet de kapelberg over waren maar dan doemde de paterberg op, kort maar lastig klimmetje en de meeste onder ons zijn er toch op geraakt, voor de liefhebbers, Johan Marius met een 34x23, niet slecht moet ik zeggen, ik denk enkel dat die van Team Colombia nog beter deden, maar die gingen dan ook heel hard.
Net voor de break kwam de Kwaremont, maar dat ging ondanks de kasseien voor iedereen redelijk vlot.
Johan en Erik kozen voor het buskotje om de bevoorrading te nuttigen en dat was geen slecht idee want net toen we wilden vertrekken zetten men boven de sluizen nog eens open.
Na dat regenbuitje vertrokken we op weg naar de Kluisberg waar de Johans en Erik nog eens het gas open draaiden, je kon duidelijk al zien wie er in vorm stak (Kim had die vorm ook al te pakken maar hij deed het kopwerk net voor de klim).
En toen, toen begon de miserie, net voor den Tiegem reed de voorzitter lek, met hulp van Erik en Etienne werd dit euvel snel opgelost, den Tiegem op de rest gaan vervoegen en onder commando van Johan Marius op weg naar de aankomst, maar de voorzitter moest nog eens lek rijden nu achteraan, dus weer van de fiets en daarbovenop waar was onze E10, lek gereden?, een Etienneke aan 't doen? niemand kon op de vraag antwoorden, dan maar bellen geen antwoord.
Dus nadat de voorzitter zijn band gemaakt was en we terug op pad willen roept onze ondervoorzitter 't is niet waar hé, ook lek, dus weer een band vervangen en nog steeds geen E10 te zien.
Na een kwartier konden we eindelijk terug vertrekken, zonder E10 die 5 min. later liet weten dat hij op den E3 zat of zoiets, dus toch een Etienneke.
Johan Marius nam de laatste kms voor zich en reed enkele van ons uit het wiel, toch om half twee bereikte iedereen het Forrestier stadion met uitz. van E10 die 10 minuten later binnenkomt met 10 extra trainingskilometers, dat Etienneke was blijkbaar niet echt een Etienneke.
Voila, na één blik cola wegens te druk aan de bar, 82 km en 5 hellingen aan gem. van 26 km/uur iedereen tevreden en moe naar huis.

De Voorzitter