ALPE D'HUEZ - DAG 3

Tijdrit ,


En de 3 de dag liet God het water samenvloeien. Het droge noemde hij aarde, het samengestroomde was de zee. Wat wij deze vakantie verkeerd gedaan hebben, joost mag het weten maar droog was het zeker niet en hetgeen op de grond viel daar kon men een zee mee vullen.

Bij ons was de 3 de dag tijdritdag !!


Ter info > Klimtijdrit
Een klimtijdrit is een tijdrit waarbinnen een aanzienlijk hoogteverschil moet worden overbrugd. Vaak is de finish bergop en niet zelden bestaat de tijdrit uit slechts deze klim. Omdat aerodynamica bergop een veel mindere rol speelt zijn het hier eerder klimmers dan pure tijdritspecialisten die dergelijke wedstrijden, meestal etappes in een meerdaagse wedstrijd, winnen.


Op aanraden van ervaren berggeiten moesten we maar eens aan een klimtijdrit denken. Het is een zeer simpele cocktail.
- Men neme de uitslag van een beklimming van vorig jaar > Col du Gladon.
- Men laat iedereen vertrekken in omgekeerde volgorde van aankomst. Dus onze voorzitter mocht als laatste vertrekken gevolgd door Marc, Erik, Kim, Johan, Lieven, E10, en dan de Soigneur !
- Men laat 2 min tussen elke renner.

En de prefecte locatie om dit te laten doorgaan is Alpe d'heuz. Ze hebben speciaal aan de voet van de berg een officieel bord neergepoot om aan te geven waar men moet starten.

Na ons dagelijks stevig en gevarieerd ontbijt, was het tijd om in onze fietskleren te springen. Den eene al wat enthousiaster dan den andere. Hier hadden ze allerei reden voor. Slecht geslapen, nog moe want ik heb deze nacht de klim 2 keer gedaan, ben overal stijf er is precies nen tram over mij gereden, ne kribbel in de keel, enz..

Na een heel gedoe is iedereen toch in zijn klikpedaals gesukkeld en zijn we op weg naar onze startplaats. Deze ligt ongeveer op 15 km van het hotel, net ver genoeg om op stoom te komen.

Bij aankomst aan ons officieel bord kwam de gebruikelijke nervositeit weer boven. De Red-Bull's kwamen boven samen met de wel bekende gele zakjes 3-action, om toch nog snel wat extra energie op te doen. Er waren er die speciaal de verpakking van hun druivensuiker hadden gedaan. Allemaal om tijd en energie te sparen. Ondertussen moest onzen E 10 zich klaar maken om te vertrekken. 1 probleem !! Hij zat met ne leegloper. En dat vlak voor het belangrijkste moment van 't seizoen. Stress dus. Met vereende krachten werd den E10 zijn fietske onder handen genomen. Resultaat : ne nieve binnen- en buitenband. Waarschijnlijk eentje die minder weerstand had ! Was dat een tactisch plan of gewoon pech. Eindelijk kon het Linkpower team aan zijn eerste klimtijdrit beginnen.
14 km klimmen, 21 haarspeldbochten en een hoogteverschil van 1061m. Dat kan tellen !

We moeten blijkbaar een beetje indruk gemaakt hebben op de omgeving. De laatste vertrekkers hadden zelfs toeschouwers gekregen. Die hun ogen vielen er bijna uit toen onze voorzitter voor verrassing zorgde door zijn officieel tenu te ruilen voor zijn '' Molteni '' trui. Deze had hem geluk gebracht op de Gladon.

Iedereen op weg en onze soigneur ook. Hij had op deze helling maar 2 of 3 spots waar hij van iedereen een opname kon maken. Maar dat was zoals altijd geen probleem. Goe bezig !!

Iedereen heeft zijn eerste echte klimtijdrit zeer goed ten einde gebracht. Zal waarschijnlijk door de goede lucht en onwaarschijnlijk zware voorbereiding komen ;)
Allemaal bangelijk gereden. Dat is ook te merken aan de einduitslag.

Voor de prijsuitreiking konden we gebruik maken van een ''echt '' podium wat weer wat extra cachet gaf aan deze heroïsche rit.

Uw Gele trui

Erik





1 - Erik met 1h03'11''
2 - Johan met 1h08'27''
3 - Guy met 1h08'49''
4 - Kim met 1h09'16''
5 - Marc met 1h10'30''
6 - Lieven met 1h16'21''
7 - E10 met 1h22'27''

ALPE D'HUEZ - DAG 2

De rit die we op thuis voorhand gepland hadden, een rit van meer dan 100 km met niet al te lange hellingen, werd al snel in twijfel getrokken nadat we de vorige dag uitgeregend waren.
Misschien moesten we toch maar een kortere rit maken, met één grote beklimming..., Croix de fer?
Maar we hadden intussen geleerd bij plan A te blijven dus besloten we toch onze vooropgestelde plannen uit te voeren.
Gelukkig geen regen die morgend en na het gebruikelijk zenuwachtig gedoe 's morgens : hoe prepareer ik mijn fiets, vertrokken we rond half elf richting Bourg d'Oisans om onze fietstocht aan te vatten.
Eerste 8 km naar beneden, volgende 10 km brengen Erik en Kim ons tot aan de voet van de eerste berg : Col d'Ornon.





Nog maar net begonnen of Kim en Erik schudden onmiddelijk stevig aan de boom en na 1 km spat alles al uiteen.
Zij weg en de rest op afstand, Johan die van de laatste plaats rustig opschuift naar eerst Lieven, ikzelf en zo naar Marc.
Na het eerste deel van de beklimming komen de achtervolgers allemaal bijeen en beginnen we aan het tweede deel van de klim, het noodlot slaat toe voor mij : lekke band.
Iedereen weg en daar sta ik, ik steek onmiddelijk mijn hand omhoog zoals de echte coureurs in de koers doen en onze soigneur Guy heeft dit onmiddelijk gezien en stopt.
Ik probeer eerst het reservewiel van Lieven maar dat past niet, dus dan maar binnenband vervangen.
Dit is echter niet eenvoudig, zeker niet wanneer onze soigneur staat te filmen, ik zie hem al grijnzen en weet op die moment al dat er weer beelden geschoten worden, waar achteraf goed mee zal gelachen worden.
Ik trek het mij niet aan en na een dikke 10 minuten, volgens onze soigneur een kwartier kan ik mijn klim verder zetten, Guy vraagt nog om de fiets eventueel tot aan de top op de auto te zetten, maar dat vond ik een onwaardig voorstel.
Intussentijd werd er gestreden voor de eerste punten voor de bolletjes trui van de dag en na Lieven de dag ervoor is het nu aan Erik die de eerste bergpunten pakt gevolgd door Kim en Marc.
Lieven en Johan hebben samen de laatste kilometers samen afgehaspeld, Etienne volgde op iets verdere afstand.
Ikzelf heb nog alles gegeven zodat er niet al te lang moest gewacht worden, hoe ver ik achter was heeft mij niemand verteld, dus dat weet ik niet echt.
Hierop volgde een mooie snelle afdaling richting Valbonnais, nu was het de beurt aan Kim om lek te rijden, dus iedereen stoppen en nu waren er wel enkele helpers om Kim zijn voorwiel van een nieuwe binnen-en buitenband te voorzien.
Na dit euvel snelden we verder door naar Valbonnais, dit bereikten we na een kleine 50 km, in het begin van het dorpje kwamen we een hotel-restaurant tegen, met uithangbord plat cycliste, dit was genoeg om ons te overtuigen om te stoppen, want we hadden honger en nog geen half uur later stapte een volgende Belgische fietsgroep binnen om dezelfde reden, zij deden blijkbaar dezelfde toer.
Plat cycliste bleek pasta te zijn met schnitzel, iedereen vond de pasta voldoende met een daarbij horende cola.
Een uurtje later zaten we terug op de fiets (rond 14.00 uur), 4 km bergaf richting Siévoz, daarna de eerste klim van ongeveer 4 km aan 6%, ikzelf en Kim geven het tempo aan, Lieven en Etienne kraken maar komen later in een volgende afdaling terug bij. Nu is het op en af een beetje meer op en voor sommige onder ons beginnen de kilometers te wegen, we zijn nu aan km 70 en naderen het dorpje La Morte.
De naam zegt het zelf, hier begint de hel...





een klim van slechts 4 km maar met een gem. stijging van 8.5%, dit is niet het ergste, vooral het weer begint parten te spelen, het wordt mistig en nat, zeer nat en koud, boven is het slechts 5°C
Erik vindt dit allemaal niet erg, zet stevig door gevolgd op korte afstand door Johan die halfweg Marc voorbijsteekt en ikzelf kom als vierde boven, nadien volgt Lieven en als laatsten Etienne en Kim (deze moest zo dringend aan de voet van de klim zijn sporen achterlaten)
Het ergste moest nog komen, een 12 km lange afdaling tot in Séchilienne, dit in zeer barre omstandigheden. Iedereen kwam dan ook verkleumd aan in Séchilienne, zonder morren werd er dan ook snel besloten de lange rechte weg terug naar Bourg d'Oisans niet meer af te leggen, echter in wel in een plaatselijke kroeg te kruipen, twee vrijwilligers Johan en Lieven zijn de andere auto gaan halen in Venosc en ons nadien komen oppikken.
De rest heeft zich tijdens het wachten opgewarmd aan een warme choco thé of koffie en ja een uurtje later kwamen onze vrienden van het restaurant van Valbonnais ook binnengevallen met dezelfde verkleumde blik.

Om 19 uur stonden we terug aan het hotel, we hadden toch een 90 km gereden, iedereen voldaan en vooral de warme douche deed ongelooflijke deugd...

ALPE D'HUEZ - DAG 1

vrijdag 6-6-2008 La Bérarde

Dag 1 van onze 3-daagse in Alpe-d'Huez en omgeving. Na een nachtje autorijden komen we aan in Venosc , een schilderachtig authentiek bergdorpje. Na een wat karig ontbijt eigenen we ons de beste hotelkamers toe en gaan even op verkenning. We zien op den Alpe al heel wat volk, en allemaal gigantisch aan het afzien. man man wat een beklimming. De schrik zit even in de benen dringend ne spaghetti coureur nodig. ( maar het werden frietjes )

Dringend tijd om zelf op ons ros te kruipen !! Het zou een rustig inrijklimmetje worden 4% stijging over een afstand van 19km van Venosc op 975meter tot La Bérarde op 1713meter. Nog geen 10 minuten later zijn we al aan het afzien. 10 tot 11 % stijgingspercentage en dit blijft zo doorgaan tot ST Christophe Oisans ( bijna halverwege ) Hartslag veel te hoog ( mede door weinig of geen slaap gehad ) en benen veel te zwaar. Hier werd mijn 6de plaats in de ploeg duidelijk. Er leek geen einde aan te komen tot ik mijn ploegmaten tegen kwam in het voornoemde dorp. Voor hen was de rust ook welgekome en zij lieten het ploeggevoel hiermee primeren. Er volgen nog enkele kilometers lichtjes bergaf ( dat verklaart het lage gemiddelde stijgingspercentage ) en nog een 7-tal kilometers van 4 à 5 %. Beste Marc, wat zat er in die suikertjes man , want die gaven mij precies vleugels. Ik voelde mij precies nen Dylan op de Galibier. Ik kwam dan ook eerst aan in La Bérarde en dat gaf een goed gevoel ( niks mis mee toch !)

Deze rit liep langs 1 van de mooiste valleien van het massif des Ecrins ( wil zeggen juweeltjes , wat doelt op glinsterende gletsjers riviertjes watervallen enz. ) . Wondermooi allemaal maar we hebben er geen steek van gezien door de mist en de motregen.
De volgwagen heeft ons gelukkig gezwind kunnen volgen langs de soms smalle wegen en steile afgronden. Hij kwam van pas en de soigneur voorzag ons van wintervesten en regenjasjes om de ijskoude afdaling aan te vatten. Hopelijk morgen beter weer !

Lieven

Babe van de maand

De laatste training voor onze holiday

We zouden onze lieftallige spiertjes nog eens aan de tand voelen om te zien of die enkele maanden van intensieve training en monikenleven wat heeft opgebracht.
Zoals gewoonlijk vroeg uit de veren en op automatische piloot richting dardenne.
Deze keer was het vertrekpunt hawai. Op diezelfde parking hebben een tijdje geleden nog eens gestaan maar dan met een iets andere velo, onzen mtb. En den Dylan die was er toen ook nog bij.
Enkele beklimmingen die ik mij nog herinner : Côte de wanne, Stockeu, Côte de rosier enz. De meesten onder ons hebben ze allemaal al gedaan. De kennis van het parcours was optimaal. Tegenwoordig hebben we geen kaart meer nodig. Was een zeer fijne tour, zoals gewoonlijk. Vooral de après.
Hopelijk tijdens onze alpentrip hetzelfde weer, en idem sfeer.
Dees week op tijd onder de wol, van olle marie of andere vrouwen blijven. Op tijd olle spuit zetten en pillen innemen en gaan !

De Guy zal het bier koud zetten op den top ;))